«Σε προσκυνούν οι πριγκηπομαστούρηδες κι οι αλητοβασιλιάδες…»

Οι πιο παλιοί είναι αναγκασμένοι να προσαρμόζονται στα πράγματα που αλλάζουν. Ένα από αυτά είναι και η γλώσσα, η ορθογραφία των λέξεων. Ο πρίγκιπας κάποτε γραφόταν με «ήτα», ο «βασιλιάς» κι αυτός το ίδιο. Είπαμε, όμως, τα πράγματα διαφοροποιούνται κι οφείλεις να τρέχεις πίσω τους, αν θες να μην σε προσπεράσουν.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Με τον Ηρακλή, δυστυχώς για τους φίλους του, αυτό συνέβη σταδιακά από τη μέρα που ο Βασίλης Χατζηπαναγής αποφάσισε να κρεμάσει τη φανέλα του. Ο σύλλογος που διέθετε αυτόν τον «υπερκομματικό» παιχταρά κι ανάγκαζε οπαδούς άλλων ομάδων να γεμίζουν το «Καυτανζόγλειο» για να τον χαζέψουν, σφράγισε τυπικά την αδυναμία του να εξελιχθεί όταν πριν μερικά χρόνια έπεφτε κατηγορία για οικονομικές παρατυπίες.

Στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο γεγονότων, το πανό με το περίφημο «Ηρακλή σε προσκυνούν οι πριγκιπομαστούρηδες κι οι αλητοβασιλιάδες», άλλαξε πολλές φορές γήπεδα που κρεμάστηκε καθώς κι ορθογραφία. Ίσως μέσα σε αυτά τα χρόνια να άλλαξε κι η ανθρωπογεωγραφία της «κυανόλευκης» κερκίδας, που την εποχή που τη γνώρισα εγώ ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, μπορούσε να περηφανευτεί ότι όντως ήταν αυτό που υποστηρίζουν οι οπαδοί όλων. Ήταν διαφορετική από τους άλλους. Ίσως επηρεασμένη από την ιδιαίτερη φυσιογνωμία και το αγωνιστικό (όχι ποδοσφαιρικό) προφίλ παικτών σαν τον Σάββα Κωφίδη, ο κόσμος του Ηρακλή δήλωσε αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους, στους εργαζομένους στη ΣΕΚΑΠ ή την οργή του για τους δολοφόνους του Φύσσα.

Σε ένα γήπεδο που μπορεί πλέον να μην γέμιζε καθώς δεν φιλοξενούσε αρτίστες του επιπέδου του Βάσια ή ακόμη και του Παπαϊωάννου, αλλά πάντα έμοιαζε πολύ πιο φιλόξενο και ταιριαστό με τη… χαλαρή φυσιογνωμία της πόλης, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο στην πρωτεύουσα ή τη συμπρωτεύουσα.

Τέλος πάντων, σίγουρα θα βρεθεί κάποιος με μια ανάμνηση από το «Καυτανζόγλειο» αρκετά άσχημη για να αμφισβητήσει τα παραπάνω, δεν έχει σημασία.

Εκείνο που, όμως, έχει, είναι η κατάντια στην οποία βρίσκεται σήμερα ξανά ο «Γηραιός» μετά τα απανωτά φέσια που του φόρεσαν εδώ και δεκαετίες οι «σωτήρες» του. Και ζητώντας συγγνώμη από το κάθε σωματείο που οικειοποιείται με ευκολία το χαρακτηρισμό «ιστορικό», ακόμη κι αν ιδρύθηκε πριν λίγες δεκαετίες ή έχει να προτάξει όλη κι όλη μια άνοδο στη Γ’ Εθνική, ο Ηρακλής είναι… ιστορία.

Είναι ελληνική ιστορία προσωποποιημένη στη φυσιογνωμία του Ιβανώφ, ήρωα της αντίστασης στην κατοχή που έδωσε το όνομά του στο κλειστό που φιλοξενεί τμήματα του συλλόγου. Είναι οι αναμνήσεις των πληρέστερων παραστάσεων από ποδοσφαιριστή, όπως τις θυμούνται από τον Έλληνα Νουρέγιεφ, τον Χατζηπαναγή. Κι είναι κι ένα σωρό άλλα πράγματα που τα γνωρίζουν ακόμη καλύτερα οι «πριγκιπομαστούρηδες κι οι αλητοβασιλιάδες» που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν με την ελπίδα να μείνει κάτι για να έχουν να προσκυνήσουν.

Είναι πολύ κρίμα αυτό που συμβαίνει στο συγκεκριμένο σύλλογο. Τι να λέμε τώρα…